*वलट*
  माह्याचा मयना खपला व्हता, शिमग्याचा मयना आल्ता. शिमगेच पाच दिवस मोडा व्हता. मोडा म्हणजी तुमाक जसी सुटी आसते तसी सुटी.
    आमाली पोरानली काय मोडा न फोडा.
आमाली समद दिवस सारखच.  सकाळी उटायचा आन कोणाच्या तरी दारात जाउन ख्याळायचा.
   आज मातर महा भाव लवकरच उटला.  यक दगड घ्यतला आन तेचेव कोयता घासाय लागला. म्या म्हणला " कयाला कोयता अन फरशी घासितोय?."
तो म्हंगाला " आता चार पाच दिस मोडा हाये, आपुन समदी फाटेच भारं आणाया जायाचा."
    मी बारीक व्हतो पन महा भाव मफल्याला घ्यतल्याशिवाय कुणीक जात नसं. भले म्या कमी काम क्याला तरी.
    माह्या भावाना आकडी घ्यतली,त्यात घासलेला कोयता टाकला.  माह्या आयना मफल्याला चुंबळिला यक फाटका टाईल घ्यातला. माह्या बापाना फरशी(छोटी कुर्हाड) घ्यतली. आम्या कवाड पुड क्याला,अन निगालो.
    माडखासला(जंगलाचे नाव) आमी गेलो. याक मळयाचा ( झाडाचा नाव) झाड पडला व्हता. मंग लगेच माह्या बापाना फरशीना हिलक कराया घ्यतलं.  माह्या भावाने आकडीतुन कोयता काडला. आन फाट्या तोडाया सुरवात क्यली.  आमी आदिवासी ओली फाट्या कदिच तोडती नाय. रान आमचा देव हाये
    मग पटापट भार बांधलं. भार बांधाया रानातुनच वाक आणलं. तवर दिवस डोकेव आल्ता. ऊन म्हणतो मी. आमाकल्या कोणाच्याच पायात वहाना नवत्या. वहाना आणाया यवड पयस कुणीकुण आणयच. वहाना नवत्या पन तसा माह्या पायेनी मफल्याला कंदिच सांगितला नाय. माह्या पायेनली माही परिस्थिती माईत व्हती,म्हणुन कदिच पायाना कुरकुर क्यली नाय.
     मंग आमी भर ऊनात आमी भार घेऊन घरी पोचलो. आमची वलट आमच्या दारापुडच व्हती. लोकानपेकशा आमची वलट कमी व्हती. जनाबायची आन चंद्र्या मामाची वलट मोटी व्हती.
    माहा भारा बारीक व्हता. म्हणुन तो लगेच चुलीला लावाया आणला. थ्वडा आमी बसलो.
   माह्या आयना पानेची कळशी बायेर आणलि. यक सांगु, काम क्यलेव, दमलेव पाणी यावडा ग्वाड लागाताय का सांगु नका......
      आवफ्याचा
       रामा लोखांडा