आज ऐतवार व्हता. कॉलेजला सुट्टी व्हती. म्हणुन हास्टेलची आमी समदी प्वारा उशिरानाच उठयचो. म्या आदिवासी वस्तीग्रुह कोटमर्याला व्हतो. तेचीय लय गंमत हाये. म्या मंचरच्या हास्टेलला फाम भरला व्हता. पण मफल्याला मार्क कमी व्हत म्हणुन मला नाय घ्यातला मंचरला. मफल्याला वाटला आता समदा खपला.
कालेजला तं आडमिशन घ्यातला व्हता. रायाचा कुटं, इशय डोक्याबायर गॅला व्हता. माहा दोस्त दशरथ वडेकर आन रामचंद्र मदगे येनी कसातरी मंचरच्या हास्टेलला संभाळला. पण जर का पंढुरे सरानली कळला तर तेनली तरास व्हयील. म्हणुन इचार कॅला, माहा चुलता मंचरातच राह्याला व्हता. त्याला इचारावा, अन तांदुळ बिंदुळ दिलं आसत.
मी माह्या चुलतेच्या घरात गेलो. अन म्हणला '' सख्या तात्या माहा हास्टेलला नंबर लागल तवर ठिवशील का तुह्याकं."
ठिवायचा लांबच रायला तो म्हंगाला
" कह्याला कालेज करतो, आयटी याला आडमिशन घे"
म्या त्याच पावली डोळं पुशीत निगालो. घरी जावा त शिक्शान व्हणार नाय. आन इत राहणार कुटं . आसा कातरीत सापडलो व्हतो. शवटचा परयाय म्हणून कोटमदर्याला इचाराया गेलो.
तिथं गेलो तं बायरच महाद्या मावळ्याचा दत्ता दिसला. म्या पाहुन नाय पायल्यासारखा कॅला. कारण तेच्या बापाचा आन माह्या धोंड्या तात्याचा म्हंगालं भांडाण झालता. दत्ता बोलणार नाय म्हणुन मी जांभुळकर सरानच्या हाफीसकडं निगालो.
तेवड्यात मागाहुन आवाज आला" आरे रामा ईकडं कुणीकं?" म्या त्याला सांगितला का आडमिशन घिया आलोय. दत्ताची अन जांभुळकर सरानची चांगली व्हती. दत्ताच्या शबदावं मफल्याला सरानी हास्टेलला ठिवला अन माह्या जीवात जीव आला.
हा त असा आडमिशन मिळाला. हा तं मी सांगत व्हतो की रयवार व्हता आमी असंच बसलो व्हतो. तेवड्यात आमड्याचा बाळु असवले आला अन मला म्हंगाला " रामा येतो का गावाला?"
मॅ म्हणला "कह्याला?"
बाळू म्हंगाला " संक्रातीची सुट्टी हाये चल जाव"
मॅ म्हणला" नकु."
कारण मॅ दिवाळी अन मे मयना सोडला तं कंदीच घरी जात नवतो.
मफल्याला पण वाटला जावा कायनू घरी. पण पेटीत पायलं तं पयसं कमी व्हतं.
मॅ बाळुला म्हटला का मी नाय येत घरी मफल्याला काम हाये कालेजचा. खरं तं माह्याकं तिकीटाएवडं पयसं नवतं. मॅ मान खाली घातली अन माह्या जागेव जाऊन बसलो. मफल्याला पका गयवरून आलता. पण म्या दाखावला नाय
बाळुला समाजला का येच्याक पयसं नाय. तो माह्या जवळ आला अन म्हंगाला " रामा खरं सांग पयसं नाय ना?"
मॅ पाणावलेल्या डोळेनी तेच्याकं पायला अन म्हणला " हायेत पण आवफ्याला जाईल यवडं नाहीत"
तेना तेचं मोजलं तं तेचा तिकीट आन माहा तिकिट काडला तं दीड रुपया कमी पडत व्हता.
मॅ म्हणला " तुच जा"
तो म्हंगाला " नाय जायाचा तं दोघानिय".
तो म्हंगाला" मी मागच्या स्टाॅपचा ( आडिवरेचा) तिकीट काढीतो. अन माह्याकडचं दीड रुपये तुला देतो.
बोलत तो व्हता अन डोळं महं पानावलं व्हतं
रामदास लोखंडे
आहुपे ता आंबेगाव जि पुणे
8097629028
No comments:
Post a Comment